martes, 9 de diciembre de 2014

III Trail Sao Silvestre 2014 Por Marcos

bueno sin que nuestro amadisimo presi me dijera nada voy a escribir la cronica del trail s.silvestre de viana do castelo.
Una prueba en portugal de 45km.... que al final seria alguno
 mas . pero bueno eso es lo de menos...
domingo por la mañana el despertador suena a las 6am que ganas verdad pero como dice el refran sarna con gusto no pica.nos levantamos Sara y yo.ella debuta en un trail de los que le gustan a stivel
cortito 15km. nos tomamos un zumito de naranja natural algo de fruta y una pieza de vizcocho
y sin darnos cuenta aparece rene. las mochilas estan listas del dia anterior es meterlas en el coche y tira para Portugal. el viaje cortito una hora . vamos a por los dorsales y dejamos todo preparado para no andar con prisas.el primer problema no puedo colocar el chip en la zapatilla.salomon no usa cordones y decido meterlo en la mochila.
Empezamos a calentar falta por llegar un coutadas que no se pierde un trail RUBEN. a falta de 10 min. para la salida aparece. ya le teniamos todo y se lo entregamos por la ventanilla...ya no supe nada mas de el hasta acabar la prueba.

La salida puntual 8am. hora portuguesa. no conozco a mis rivales.salgo tranquilo y dejo que se marchen un poco. Rene me acompaña. pronto en cabeza va un grupo de unos ocho corredores de los cuales cuatro son del viana trail( equipo que arrasaria).
Al acabar los 3.4 km de subida el grupo se mantiene nadie tira no se si por miedo o por lo que queda
empezamos a bajar por una zona de adoquines con verdin y musgo.tengo miedo a resbalar.miedo a mi dedo roto miedo a una mala pisada pero aguanto bien a los portugueses y voy cogiendo comfianza las piernas me responden. la cabez va bien el dedo no me molesta y estoy disfrutando.´
Los diez primeros km. no son muy duros si hay partes tecnicas pero te permiten correr.pero aqui llega un control con chip pasamos pero el mio no pita.me hacen parar y que les enseñe el chip y que lo coloque en la zapatilla. les explico que no puedo no hay cordones entonces lo pasan ellos a mano y me dejan continuar. el grupo se me fue pero me noto fuerte y se que los voy a alcanzar. en el km 14 cojo a dos de ellos se me pegan y vamos cogiendo mas corredores hasta formar un grupo de cinco
el ganador de la prueba ya nos lleva ocho minutos ( RICARDO SILVA) ganador del circuito nacional de trail. un fenomeno.

Apartir del km 20 el trail se vuelve duro bajadas en piedra con musgo. agarrarse a los arboles para subir. agua arboles caidos.barro sigo disfrutando de la carrera y sigo con los portugueses voy bien me veo con fuerzas pero no tiro que lo hagan ellos.... hasta aqui todo perfecto pero por atras nos coge un portugues que va como un tiro. nos pasa y se pone  tirar me es imposible seguirlos me van quitando metros y aunque lo intento no puedo. me doy animos y digo llevas 30km. ya tienes mucho echo pero lo peor estaba por venir.....

Las piernas no van en las subidas veo alguno de mis rivales intento ir a por ellos pero no puedo. las bajadas se me hacen durisimas los km no pasan tengo hambre supongo que la sensacion y tomo un caldo de pollo calentito ( riquisimo) me dio la vida.  un poco corriendo un poco andando llego al km 40.41 me digo ya esta quedan 5km. y son cuesta abajo. tengo que llegar. solo queria que se acabara aquella tortura. voy cogiendo gente del trail corto. de la andaina les pregunto cuanto queda y todos me dicen lo mismo 6.7 km pienso que estan equibocados y sigo, llego al km 45 pero no veo casas no hay ruido de altavoces , igual el equivocado era yo.

Ahora ya me costaba pasar a la gente de la andaina , estoy muerto....sigo corriendo y andando mas esto ultimo y en una curva escucho a una española vamos coutadas 600 mts fue lo mejor que me pudo decir.
antes de entrar en meta me saque la mochila para que pasara el chip y me tire....ACABE, que manera de sufrir dios....

En meta esta Alberto hizo el trail de 25km. Sara muy contenta acabo la 69 en su debut , voy hacia ellos pero las piernas no se quieren mover, quieren tirarse, necesito una ducha pero como siempre el agua no esta fria esta helada creo que le metieron hielo.
volvemos a la zon a de salida y ahi esta rene mucho mas entero que yo, de ruben me dicen que se retiro nada mas salir y justo cuando nos marchabamos anuncian a los ganadores del ultra uno del coutadas segundo en su categoria....


Hasta la próxima.



miércoles, 29 de octubre de 2014

Trail do Lor



Trail do lor ( Quiroga 25 de octubre de 2014)

Es el viernes antes de la carrera y quedo con Estivel para marchar a dormir a Quiroga para así no tener que pegarnos el madrugon el sábado,llegamos cerca de las 9, recogemos el dorsal pedimos una habitación y vamos a cenar,  al acabar vamos a una charla sobre el trail, van explicando el recorrido con el desnivel que hay,  las zonas peligrosas y algunas cosas más, al acabar la charla nos marchamos a dormir. 
                            
Me despierto sobre las 7:30 y me quedo un rato en cama sin muchas ganas de levantarme pero no quedo más remedio y me levanto a desayunar, tomo un café con leche y una barrita energética y listo para dar guerra.
Al rato ya se ve bastante gente recogiendo el dorsal y me encuentro a Ruben (solo estamos tres coutadas pero de calidad J ).
Empiezo a calentar, no me esmero mucho porque se que tengo tiempo de sobra durante la carrera. A 5min para que nos den la salida nos sacamos una foto los tres representantes del coutadas.
A las 9 de la mañana empieza la carrera, me pego a Ruben pero noto las piernas un poco rígidas y en menos de 1km cuando empiezan las subidas lo dejo ir, a los 3km ya tenía calor y decido pararme a quitar la camiseta compresiva que llevaba puesta, en esa parada me paso muchísima gente pero ya me noto más fresco y empiezo a remontar, llego al primer avituallamiento km 6 o 7 que también es donde separan a los del trail largo del corto, ahora ya se ve bastante menos gente y continuó la carrera, al rato veo a Rubén bastante cerca, lo alcanzó y vamos juntos, empiezan unas subidas muy duras y los gemelos ya me empiezan a dar avisos. Miro el reloj llevo 10 km en 1h30 y ahí me doy cuenta que va ser una carrera larga. Un par de kms más y el gemelo derecho se me sube  suerte que esta Rubén con su reflex me echa un poco, me tomo una dosis de magnesio liquido y puedo continuar sin muchos problemas.


La carrera es casi todo el tiempo subidas durísimas y bajadas muy técnicas sin dar casi descanso a las piernas. Atravieso por primera vez el río lor, el agua está bastante fría pero las piernas lo agradecen. Continuo sin problemas unos cuantos kms asta que en el 25 noto que las piernas empiezan a perder fuerza, ya no puedo seguir el ritmo de Rubén y se me escapa aunque un poco después lo veo detrás mía, cuando me adelanta me cuenta que se confundió de camino .
 Llego al km 30 y estoy completamente agotado y aun me falta mucho, saco el móvil y me saco uno foto, la envió al chat del equipo y dejo un mensaje poco alentador ( voy muerto), el gemelo derecho se me había vuelto a subir en un resbalón ,por suerte  pare un poco y volvió al sitio, continuo corriendo, por no decir arrastrándome, hasta el 40 donde hay un avituallamiento, pregunto cuanto queda y me dice unos 4km, no me fio mucho porque en todo momento iban marcando kilómetros de menos, continuo por un sendero todo contento pensando que lo peor ya había pasado cuándo de repente veo una cinta que indica volver a subir ,me da un bajonazo de la ostia pero me pongo a subir, no se cuanto tiempo me llevaría pero se me hizo eterna, al llegar al alto aun no se ve Quiroga y me pregunto si se acabara algún día la carrera,  empiezo a bajar por una zona de pinos, no es muy técnica pero las piernas ya no responden y voy súper despacio, me pasa un corredor y me dice vamos pero le respondo que no puedo más, al momento ya lo perdí de vista, llego al final de la bajada y empieza un sendero, sigo sin ver la llegada y continuó, al rato me suena el teléfono y decido cogerlo, era Estivel preguntándome que tal y le digo que es durísima y que no se daba acabado, quedo bastante impresionado cuando escucho que aún no había acabado y me pregunta por donde voy, al responderle me dice que ya me queda poco. Continuo por el sendero e intento trotar pero las piernas están completamente muertas y sigo andando durante uno o dos kilómetros cuando empiezo a ver el pueblo, eso me anima y empiezo a trotar, al llegar a Quiroga la gente empieza animar, pienso que ya no me queda nada y aumento un poco el ritmo, por fin llegó a meta des pues de 8h y 3 min, llego reventado pero contento por acabar el que anunciaban y seguramente lo cumplieron cómo el trail más duro de Galicia.

En resumen ,trail duro y tecnico pero con un recorrido bonito y una buena organización. 
Para el año repito.

Segundo paso por el Lor





lunes, 29 de septiembre de 2014

ARGA...2014



ANTECEDENTES:

Cando nos anotamos para Arga eu estaba ainda lesionado, faltaban varios meses e por iso non me preocupaba demasiado.

A medida que a fecha se acercaba a lesion non ia a mellor se non que todo o contrario, pero ainda habia tempo.

As ultimas semanas parecia que me encontraba mellor, corremos no Vixiador e quedei bastante contento co que marchei para Portugal esperanzado..pensaba que si iba todo ben incluso podia acabala.


EXPECTATIVAS:

Saimos para Arga sete Coutadas e decidimos correr todos xuntos,a ritmo de ultra, querìamos desfrutar da carreira,solo iso.

Non querìamos correr muito,  nin sufrir como en tòdalas anteriores carreiras do ano, esta vez ìamos a pasalo ben solo.

En canto a min vìame con forzas para tentalo...o plan era perfecto, correr pouco,pasalo ben e o acabar pa casa fresquiños.
Habìa unha aposta con un compañeiro,aceptada xa meses atras, e que estaba totalmente perdida...eu xa o sabìa pero dàbame igual..a idea era solo acabar..(XA FALAREMOS NOUTRA OCASION DA APOSTA..VAI A TRAER COLA XA O MIRAREDES)



RESULTADO:

Saímos despacio,muy tranquilos..sube,baixa,sube,baixa....ainda que ìamos en grupo nas baixadas,xa que me encontraba ben,eu e algun mais lanzamonos" fullgas"..adiantamos mais de 50 postos...asi en cada tramo que atopàbamos para disfrutar un pouco....estas baixadas tan largas sobre  pedras e tan largas despois daìiame conta que foi un tremendo erro.

Chegamos xuntos (exceptuando a Lolo, Mariano a un ritmo mais lento...e Alberto con mala cara e peores sensaciòns), ò avituallamiento antes da subida das antenas, esa subida foi o meu enterro, durìsima,larguìsima e aburridìsima...ahì xa me din conta que me quedaba unha segunda metade mooooi complicada...a iso habìa que sumarlle que nas baixadas a tope que fixèramos km atras as miñas uñas dos dedos gordos quedaran muy tocadas,(esas zapatillas non fan unha proba mais nos meus pes),ata o punto que os ultimos 25 km fixenos andando.

As subidas eran pestosa,duras...e as baixas,igual de largas, un sacrificio enorme por culpa das uñas...


Pero bueno pouco a pouco e cun sufrimento nunha proba que nunca experimentara, e a axuda de Ruben e mais Alfredo chegamos a meta despois de 9 horas dunha carreira que dudo muito que repita


O esforzo e sacrificio que pasei en Arga non me compensa para ò que o recorrido ofrecía...subidas infernales seguidas de baixadas que rompian as pernas,desnivel por desnivel sin ofrecer algo a cambio non e do meu gusto...sacando o tramo do rio o resto do percorrido era todo o mesmo....subir colina,baixar colina, asi ata seis veces todas iguales...pero bueno carreiras sobran...pero a min non me miran mais a jeta os portugeses de Arga nin Carlos Sa.


O mellor de todo e que a lesion que arrastraba desde Abutres deste ano parece que pasou a historia...viran outras seguro..pero esta parece que esta superada..
















mmmmm  mi amoool





























 
Design by Free blogger Themes | Bloggerized by Lasantha - Premium Blogger Themes | GreenGeeks Review